8 marca: szczęśliwą kobietą jest ta, która wybiera to, co odnosi sukces
Mamy problem Jest to oczywiste. Ponieważ jeśli jest dzień dla pracującej kobiety, jeśli ją obchodzimy, jeśli wypełnimy media treściami związanymi z tym, jeśli hashtag #DiaInternacionalDeLaMujer pozostaje tydzień zakotwiczony w sieciach społecznościowych, ponieważ mamy wiele do powiedzenia na temat postępowania pojednawczego i wiele więcej do zrobienia. Tego nie ma wątpliwości.
Złą rzeczą jest to, że tak jak w wielu bitwach opinii publicznej, bardzo łatwo jest skończyć mieszanie czurr z merynosami, przegapić strzał i skończyć strzelając do stopy, podczas gdy tłuste ofiary uciekają przed naszymi nosami. Może dlatego ten temat mnie męczy. Kończą pozostawiając zwykłe głosy: że jeśli heteropatriarcado, to jeśli tradycyjna edukacja, że jeśli kobieta poddała ...
Ta mowa wydaje mi się strasznie nieaktualna. Jestem profesorem uniwersyteckim i wiele, wiele lat temu - przynajmniej pełne pokolenie - że jeśli kobieta naprawdę lubi studiować najbardziej skomplikowaną inżynierię, uprzednio zawetowaną dla nas, może to zrobić. Będzie to również możliwe dzięki stypendium do doskonałości akademickiej, tytuł magistra MIT i zapewniona praca, w której znajduje się najbardziej niesamowita przyszłość. Mamy kobiety na najwyższych stanowiskach w polityce i biznesie, badaniach i literaturze. I tak, prawdą jest, że nie są one dużo "w połowie", ale musimy zadać sobie pytanie, czy przyczyna kryje się w ideologicznej reakcji "machismo".
Oczywiście jest luka. Badania mówią nam. Najbardziej rygorystyczni, którzy liczą wynagrodzenie godzinami, obliczyć 14 procent różnicy. Dane potwierdzają, że kobiety nadal poświęcają więcej czasu na bezpłatną pracę w domu. Są to te, które w większości domagają się środków pojednawczych, takich jak redukcja godzin pracy, to oni szukają najbardziej elastycznych harmonogramów i nie akceptują uzupełnień dla bezwzględnej dostępności, to oni preferują pozycje, które nie obligują do podróży. Ogółem: luka między mężczyznami i kobietami ma wiele wspólnego z macierzyństwem.
Przy takim dylemacie istnieją rozwiązania równania dla wszystkich smaków. Większość, mocno ideologizowana przez prądy bardziej typowe dla XX wieku. Ale prawie nikt nie bierze pod uwagę podstawy problemu z prawdziwie praktycznym wyglądem. Właśnie dlatego lubię Nurię Szynszylę, profesorkę IESE, która jest kobietą, matką, żoną, pracownikiem, a przede wszystkim szczęśliwą i dobrą osobą. Nie sposób podsumować jego potężnej mowy w tych liniach, ale wolę dwie idee:
Po pierwsze, wszystko byłoby łatwiejsze, gdybyśmy osiągnęli bardziej rozsądne harmonogramy (dla kobiet i mężczyzn, niezależnie od tego, czy są to rodzice, czy nie), które spełniłyby i ostatecznie wydalą z naszego rynku bezproduktywny "prezentizm", tak charakterystyczny dla naszej kultury.
Oczywiste jest, że nie można uprościć tej kwestii, a każde stanowisko pracy będzie musiało zostać ocenione. To nie to samo, aby zarządzać przesunięciami zbierania śmieci jako zadania biurowego. Ale wiele krajów wokół nas osiąga wysoki poziom pojednania tylko dlatego, że mają lepszy harmonogram.
Drugi ma związek z tym, czego chcą kobiety, jakie są ich marzenia i ambicje. Teza, którą broni Chinchilla, polega na tym, że potrzebujemy bardziej pluralistycznego podejścia do koncepcji ambicji, osiągnięć. Dzisiaj mierzy się go wybitnie męskimi kryteriami ekonomistycznymi. Sukces jest rozumiany tylko jako triumf zawodowy, któremu towarzyszy wysokie wynagrodzenie. Ale co, jeśli sukcesem kobiety było to, że będąc w stanie wybrać, wybiera pracę, która ją satysfakcjonuje i która pozwala jej zająć się własną? A jeśli jego triumf polega na wiedzy, jak odrzucić to, co rani jego prawdziwe ambicje? A jeśli brakuje nam ofiary, bo aby wygrać tę bitwę w pogoni za domniemaną "wolnością pracowniczą", tracimy kolejną znacznie ważniejszą, czyli "wolność rodzinną"?
The dzień pracującej kobiety Nie ma to już sensu, gdy dzieło kogoś lub mężczyzny, z dziećmi lub bez, jest w rzeczywistości zgodne z życiem.
