Przewodnik, aby być dobrymi rodzicami nastoletnich dzieci
Każdy etap cyklu życia ma swoje punkty dodatnie i ujemne. Jednak wielu rodziców obawia się przybycia dzieci do wieku dojrzewania. Aby mieć więcej wiedzy i lepiej rozumieć zmiany, które dotykają dzieci w wieku młodzieńczym, ważne jest, aby przede wszystkim zrozumieć, co dzieje się w okresie dojrzewania.
Adolescencja jest skomplikowany etap, o ogromnych zmianach, w którym osiągnięciem do osiągnięcia jest budowa tożsamości, co pociąga za sobą odpowiedź na pytanie "kim jestem", jako kogoś odmiennego od oczekiwań i życzeń rodziców. W tym momencie nastolatek uświadamia sobie, że istnieje świat poza rodziną i że pewnego dnia będzie musiał przenieść się jako osoba dorosła i niezależna.
Na tym etapie uczucie to przeważająca jest ambiwalencja, Z jednej strony istnieje chęć bycia większym, gdy dorośli domagają się przywilejów dorosłych, proszą o uszanowanie ich przestrzeni i pozwolenie im na podejmowanie własnych decyzji. Jednocześnie istnieje strach przed dorastaniem i przyjęciem odpowiedzialności dorosłego świata, co prowadzi do uczucia tęsknoty za dziećmi.
Nastolatki są zamknięte na siebie
Ta ambiwalencja rodzi niepewność, którą można wyrazić na wiele sposobów. Obawy i lęki mogą doprowadzić do zamknięcia się. W rzeczywistości wielu rodziców jest zrozpaczonych, gdy widzą, że ich syn spędza dużo czasu w pokoju. Ta absorpcja jest również częścią procesu budowania tożsamości, ponieważ dziecko potrzebuje przestrzeni intymności, aby poczuć, że kontroluje swoje myśli i uczucia.
Z tego powodu jest to ważne szanować prywatność dziecka, unikanie przesłuchań, otwieranie wiadomości e-mail, czytanie wiadomości z telefonów komórkowych, wyszukiwanie w szufladach itp., chyba że istnieje podejrzenie poważnego problemu, takiego jak nadużywanie substancji. Szanując prywatność dziecka, zachęcisz go do poczucia bezpieczeństwa i pewności siebie.
Rebelianci: dlaczego nazywamy buntowniczość rodziców?
Innym sposobem, w jaki nastolatki próbują wyrazić swoją niepewność i lęki, jest to, co większość rodziców nazywa buntem. Nastolatki często reagują agresywnie (Zostaw mnie w spokoju!) lub obraźliwe (Nie masz pojęcia, co się ze mną stanie!), Z monosylabami (tak-nie), jeśli widzą, że ich rodzice naruszają swoją prywatność (niezależnie od tego, czy robią to, czy nie).
Wielu nawet stawia rodziców na próbę, kwestionując zasady jako próbę potwierdzenia, że istnieje rodzinne środowisko i określone granice. Nie zapominaj, że nastolatki nie są dorosłymi, więc nadal potrzebują limitów i jasnych zasad dotyczących tego, czego oczekujemy i czego od nich nie oczekujemy. Jednak wymóg zrozumienia nie powinien być oddzielony.
To kwestionowanie norm zwykle wywołuje uczucie smutku i gniewu u rodziców, którzy tęsknią za synem, który w swoim czasie był kochającym i posłusznym dzieckiem. Te zmiany w dziecku należy jednak rozumieć jako próbę poczucia kontroli nad swoim życiem na etapie, w którym przeważa poczucie braku bezpieczeństwa. Dlatego też, z dala od osobistego ataku, należy go rozumieć jako część normalnego procesu.
Jeśli zostanie to źle zinterpretowane, może prowadzić do niewłaściwego działania (na przykład krytyki), co z kolei może zwiększyć poczucie samotności, niezrozumienia, niepewności i smutku. Zamiast atakować go, gdy jest rozdrażniony, spróbuj zrozumieć, co się dzieje i pomóż mu wyrazić swoje uczucia.
Rodzice już się nie liczą
W ramach tego procesu budowania tożsamości dokonuje się de-idealizacji dorosłych i skupia się na grupie rówieśniczej. Grupa staje się ostoją braku bezpieczeństwa i jest to twierdza przeciwko zagrożeniu niezależności, którą stanowią dorośli. U nastolatków dominuje myśl, w której twierdzą, że nikt ich nie czuje i nie myśli, dlatego nikt ich nie rozumie, zwłaszcza dorośli.
Gdy grupa rówieśnicza przechodzi ten sam proces, czuje się lepiej zrozumiana i mniej zagrożona, gdy szuka wsparcia emocjonalnego i porady w grupie. Konieczność przynależności do grupy równych i poczucia akceptacji wiąże się również z dojrzałością płciową i odkryciem ich zdolności do miłości i kontaktów towarzyskich z osobami spoza rodziny.
Wiele rodzice czują się przesiedleni aby zobaczyć, że grupa rówieśnicza stała się ich nowym punktem odniesienia i niepokoi się, czy przyjaciele mogą doprowadzić go do wykonywania działań, które są szkodliwe. W tym sensie ważne jest, aby wykazać zainteresowanie poznaniem przyjaciół swoich dzieci, a także ich rodziców.Jeśli Twoje dziecko jest bardzo skryte, zamiast przesłuchiwać, możesz zaproponować, aby zabrać dziecko i znajomych do jakiejś aktywności, zaprosić ich do domu lub pozostać w kontakcie z rodzicami przyjaciół.
Cristina Noriega García.Instytut Studiów Rodzinnych. Uniwersytet CEU San Pablo
