Optymizm w trudnych czasach
Z Norman Foster jego biografowie mówią, że urodził się po niewłaściwej stronie torów kolejowych, które oddzielają centrum Manchesteru od wilgotnych i zimnych przedmieść miasta.
Jest rok 1935. Jego rodzice, Robert Foster i Lilian Smith, wynajmują skromny dom w Crescent Grove w Levenshulme za 14 szylingów tygodniowo. Osiedlają się tam ze swoim dzieckiem, a ten chłopiec wydaje się być przeznaczony do skromnego życia swojej klasy społecznej. W domu Fostera nie ma telefonu. Ani książek. Telewizja jeszcze nie istnieje.
Ich rodzice pracują ciężko, a ich skromna praca nie pozostawia im zbyt wiele czasu na zajmowanie się ich jedynym dzieckiem, które często pozostaje pod opieką krewnych i sąsiadów. Uczęszcza do szkoły w Burnage, ale tam czuje się nieco przesiedlony. Kiedy ma 16 lat, jego ojciec przekonuje go, by przystąpił do egzaminu wstępnego do pracy jako praktykant w Dziale Podatkowym Rady Miejskiej. Zdaje egzamin i jego rodzice są zachwyceni, ale dla Normana ta praca go rozczarowuje.
Po odbyciu służby wojskowej w Royal Air Force, wyboru inspirowanego jego zamiłowaniem do samolotów, po powrocie nie chce powrócić do pracy w City Hall, jak sobie życzą jego rodzice. Zaczyna pracować jako asystent w małym studiu architektury, John Bearshaw and Partners, W wolnym czasie Norman robi portfolio z własnymi projektami. Uczy pewnego dnia Bearshawa i jest pod wrażeniem jego talentu jako kreślarza, do tego stopnia, że otrzymał pozycję wśród projektantów swojego zespołu. Później Bearshaw stara się przekonać Fostera, aby został tam i nauczył się powoli swojej pracy jako projektant, ale młody człowiek odmawia przyjęcia oferty, ponieważ zaproponował studiowanie architektury na uniwersytecie.
W 1956 r. Foster uzyskał miejsce w Szkole Architektury i Urbanistyki Uniwersytetu w Manchesterze. Nie dostaje stypendium, więc żeby zapłacić za studia, musi sprzedawać lody, być nocnym stróżem w nocnym klubie i pracować w nocy w lokalnej piekarni robiącej bułeczki. Łączy to wszystko z długimi wizytami w bibliotece publicznej w Levenshulme, gdzie kontynuuje z wielkim zainteresowaniem pracą Franka Lloyda Wrighta, Ludwiga Miesa van der Rohe, Le Corbusiera i Oscara Niemeyera.
Ukończył studia w 1961 roku. Jego nadzwyczajna płyta pozwala mu cieszyć się stypendium Henry'ego Fellowshipa i zdobyć dyplom na Uniwersytecie Yale. Decyduje etap amerykański. Ameryka wydaje się być miejscem, gdzie sukces zależy tylko od talentu i wysiłku. W 1962 r. W Anglii założył własne studio. Pół wieku później firma Foster + Partners jest dużą korporacją, firmą architektoniczną, która odcisnęła swoje piętno na pięciu kontynentach i gdzie pracuje 1400 osób, w tym ponad 600 architektów z 50 krajów.
Biografia Fostera to postać stworzonego przez siebie człowieka, który staje się niekwestionowaną postacią w światowej architekturze, za jego wysiłek, z pewną dozą szczęścia, to prawda, ale także dramatu.
Foster zapewnia, że zawsze trzeba być niespokojnym i optymistycznym: "Nie wierzę, że optymizm powinien być zarezerwowany tylko na dobre czasy." W trudnych czasach potrzebujemy także otwartego umysłu, zaangażowania w ciężką pracę, profesjonalizm ... Do tego wszystkiego Kiedy mówię o optymizmie, najbardziej emblematyczne budynki Nowego Jorku, takie jak Empire State Building, Rockefeller Center czy Chrysler Building, powstały w czasach głębokiej depresji gospodarczej w kraju, marzyły o wielkich rzeczach i walczyły o rzeczywistość twoje marzenia. "
Jego biografia jest bardzo interesująca. Jest to przykład tego, jak przezwyciężyć to, co wydaje się przeznaczeniem, a nie jest. Przykład, jak aspirować do wysokich celów, aby utrzymać północ, opierać się na ideach południka, które dla niektórych wydają się chimerą, ale są tymi, które inspirują życie ludzi. Przykład wytrwałości i nonkonformizmu, optymizmu w złych czasach, nie poddawania się. Dobry punkt odniesienia dla tych, którzy chcą aspirować do więcej i nie poddawać się przed czasem.
