Przemoc nie jest dobrą odpowiedzią na szykany
The zastraszanie Stał się problemem, który skupił się na ogromnej trosce rodziców, wychowawców i ofiar zastraszania samych siebie: uczniów. Z tego powodu każdego dnia chodzi o znalezienie rozwiązania, które położy kres temu problemowi w klasach, są nawet tacy, którzy zachęcają do reagowania przemocą na te ataki.
Ale nie, przemoc nie jest odpowiedzią na przemoc. O ile dziecko może czuć się zestresowane i przytłoczone tą sytuacją, musimy nauczyć go trzymać dystans i prosić o pomoc, zamiast odpowiadać w ten sam sposób. prześladowca, Ten sposób działania może tylko doprowadzić do pogorszenia sytuacji, która nigdy go nie rozwiąże.
Naucz kontrolować emocje
Od Fundacja Nemorus zauważono, że często gwałtowne reakcje ze strony nękanych dzieci są spowodowane "emocjonalną eksplozją" po obejrzeniu miesięcy i miesięcy jako ofiar ich towarzyszy. Po tak długiej nękaniu w końcu postanawiają gwałtownie zareagować, aby skierować całą złość i frustrację, które zostały zapisane.
Dziecko, jako dziecko, musi nauczyć się kontrolować te emocje, aby nie mogły być przez nich przenoszone i reagować racjonalna forma do takich sytuacji. Dziecko powinno się nauczyć, że zanim gwałtownie skonfrontuje się z agresorem, powinien poprosić o pomoc nauczycieli i dorosłych. Walka może wydawać się jedyną drogą do ucieczki, ale to tylko pogorszy sytuację, ponieważ stalker prawdopodobnie odpowie na cios, prowadząc do stałego klimatu przemocy.
Dobrym sposobem na zaszczepienie tego nauczania jest wykazanie się odwagą wynikającą z radzenia sobie z tym problemem jako dorosły, W walce nie rozwiąże niczego, ale jeśli zwróci to uwagę profesorów, będzie w stanie dużo zrobić, a nawet podjąć kroki przeciwko stalkerowi, aby on i jego towarzysze przestali być jego ofiarami.
Wykrywaj nękanie
Być może w obawie przed odwetem dzieci nie komunikować się Twoja sytuacja dla dorosłych. Dlatego zarówno rodzice, jak i wychowawcy powinni być wyczuleni na możliwe oznaki tego problemu, aby działali w ich imieniu:
- Niewyjaśnione obrażenia. Stałe rany i dzieci, które nie chcą o tym rozmawiać.
- Utrata lub zerwanie odzieży i innych przedmiotów, zwłaszcza tych uznawanych przez dzieci za "wartościowe".
- Częste bóle głowy lub żołądka, uczucie dyskomfortu lub symulacja ciągłej choroby, aby uniknąć pójścia do szkoły.
- Zmiany w nawykach żywieniowych, takie jak pomijanie czasów posiłków lub zacumowanie w odpowiedzi na nerwowość.
- Trudności z zasypianiem lub częste koszmary nocne. Niskie oceny, utrata zainteresowania pracą domową. Dziecko zaprzecza przejawom każdej sprawy związanej ze szkołą.
- Nagła utrata przyjaciół lub chęć uniknięcia sytuacji towarzyskich.
Damián Montero
