6 wskazówek dla wychowania dzieci o odwadze
W naturalny sposób, jeśli dziecko ma możliwość zrobienia czegoś, odpowie z mocą i będzie walczyć, aby to osiągnąć. Jest jeszcze więcej, aby zobaczyć, jak walczą od pierwszej chwili, kiedy się rodzą, lub aby się wyżywić, nie mając zaledwie kilku minut życia i nie wiedząc, że mogą na nas liczyć. The odwaga zrodziła się z motywacji, aby iść do przodu i osiągnąć cel.
Ale ta motywacja musi być szczera i prawdziwa. Wiele razy zdarza się, że staramy się dać im szansę i chcemy, aby zobaczyli, że im ufamy, ale w głębi duszy myślimy, że nie dostaną tego i ostatecznie dostrzegą tę wątpliwość, która kończy się błędem, jeśli chcemy tego, wychowywać dzieci w odwadze.
Bardzo martwimy się o to, że nie pozwalamy im popełniać błędów, aby uniknąć cierpienia, ale możemy tylko przestać próbować. Kiedy im się nie uda, nie jest to czas na ich zbieranie, ponieważ jeśli to zrobimy, następnym razem nie spróbują. Zrobiło to wiele wysiłku, nie osiągnęli tego, a także dostali nagany od rodziców.
Konkretne wytyczne do wychowywania w odwadze
- Unikaj nadopiekuńczości, Coraz częściej znajdujemy się w sytuacji nadopiekuńczych dzieci, a zatem ograniczamy ich własny wzrost i rozwój. The nadopiekuńczość jest trudna do rozpoznania rodzicom, ponieważ jest to wynikiem nieadekwatnej interpretacji uczuć wobec dzieci i powstaje właśnie z powodu chęci dania im najlepszych. Jednakże popadamy w błąd, że to, co uważamy za najlepsze, staje się wprost przeciwne. W pewnym sensie może to być nawet samolubne, ponieważ nie chcemy, aby cierpiały z powodu cierpienia, które również cierpimy, ale warto podjąć wysiłek, aby pozwolić im się zdezorientować przez pozytywne konsekwencje, jakie ma, chociaż początkowo nie wydaje się, że tak.
- Nie decyduj dla nich. Jest wiele okazji, w których znajdziemy się w sytuacjach, w których wiemy, że decyzja, którą podejmują, nie jest prawdopodobnie najbardziej odpowiednia, ale mimo to musimy pozwolić im być tymi, którzy zdają sobie sprawę lub że życie pokazuje im, że nie podjęli najlepszej decyzji. Ta postawa jest pozytywna z dwóch powodów: dla nauki i dlatego, chociaż uważamy, że nie jest to dobra decyzja, ważne jest, aby próbowali i byli w stanie to zrobić. Nie wolno nam iść naprzód ani decydować o nich.
- Przygotujcie je na to, co może nadejść. To, w czym możemy im pomóc, przygotowuje ich na konsekwencje bycia odważnym. Oznacza to, że jeśli tak, muszą być szczęśliwi i dumni z tego, że to osiągnęli, a jeśli nie, z radością, że go wypróbowali. Jeśli uważamy, że może to kosztować ich zdobycie, przygotujcie się na napotkane trudności. Na przykład, jeśli są podekscytowani możliwością wzięcia udziału w konkursie rysowania, uświadomienia im, że mogą być inne dzieci z wysokim poziomem, sprawiają, że doceniają to, że reszta uczestników może prezentować bardzo dobre rysunki, mogą mieć więcej czasu w klasie niż oni, że są starsi, że znają więcej technik ... W pewnym sensie pomagają im umiejscowić się w rzeczywistości tak precyzyjnie, jak to tylko możliwe, aby ich oczekiwania nie były złe, ale nigdy nie rozczarować ich ani zdemotywować. Trzeba to robić z pewną równowagą, a przede wszystkim z wielką troską i uczuciem.
- Daj im przykłady, które pomogą im wybrać wyzwania i motywacje. Kiedy są małe, mają wielkie bodźce do poznania świata, do odkrycia go, są odważnymi małymi dziećmi. Gdy rosną, ich lęki atakują ich, a impulsy do wypróbowania nowego i odkrycia świata są mniejsze. To jest coś, co zwykle dzieje się bardziej w fazie Primary, dlatego w tych czasach rodzice muszą motywować ich do nowych wyzwań, sugerować iluzje lub projekty, abyśmy mogli stopniowo robić z nich dzielne dzieci.
- Bądź modelką. Podobnie jak w całym procesie nauczania-uczenia się, dzieci potrzebują dobrych modeli i referencji, aby wiedzieć, gdzie powinny pójść i jak mają robić. Jeśli będziemy udawać, że są odważnymi dziećmi, będziemy musieli być odważnymi rodzicami, którzy widzą w nas ludzi z wyzwaniami, celami, nadzieją na poprawę, zdolnością do wysiłku i trudnością w osiągnięciu tych ekscytujących wyzwań i codziennego i ciągłego wysiłku, przezwyciężając każdą z możliwych trudności aby móc go zdobyć. Nie ma nic, co mogłoby ich zmotywować bardziej niż zdolność do załatwiania spraw tak jak ich rodzice, a zwłaszcza we wczesnych etapach nie wolno nam zapominać, że jesteśmy dla nich ich wielkimi idolami i bohaterami. To może nam również służyć jako motywacja, aby nas nie porzucić, aby nadal wzrastać i ulepszać się jako ludzie. Kiedy jesteśmy rodzicami, skupiamy się tak bardzo na dawaniu im, że często zapominamy o sobie, ale możemy dać więcej, jeśli jesteśmy lepsi.
- Doceń swój wysiłek. Podstawową rzeczą jest to, że cenimy każdy z wysiłków, kroków i postępów, jakie osiągają. Nasze uznanie to Twój największy sukces i twoja największa motywacja.
María Campo Dyrektor NClic
