Nauczyć się wspierać
Wychowywanie dzieci do solidarności nie jest trywialną lub drugorzędną kwestią w ich formacji: solidarność oznacza empatię, hojność i wrażliwość, zasadnicze aspekty, które dzieci muszą przyswoić, aby nauczyć się żyć w społeczeństwie. Jest coraz więcej egoistycznych dzieci, które tylko szukają i dla nich. Aby zmienić tę postawę, dzieci muszą dostrzegać, że rodzice są świadomi innych ludzi.
Człowiek z natury jest bytem społecznym i musi nauczyć się żyć, współistnieć i odnosić się do społeczeństwa. Oznacza to, że nie można być indywidualistą ani egoistą, ponieważ trudno byłoby faworyzować tę socjalizację. To ważne, dla nauczyć się wspieraćumacniaj dzieci w solidarności i umiejętności myślenia o innych.
Dziecko nie nauczy się wspierać przez dwa lata od tego czasu interakcja z resztą jest poszukiwaniem własnej satysfakcji. Po dwóch latach zaczynają uważać drugiego za kogoś innego. Trudno mówić o empatii przed tymi wiekami, ale z pewnością jest to właściwy czas, aby zacząć rozwijać umiejętność myślenia o innych.
Wytyczne dotyczące nauczania solidarności z dziećmi w wieku od 2 lat
Coraz więcej działań i wydarzeń promujących solidarność promowaną przez media lub organizacje non-profit, które prowadzą kampanie na rzecz różnych przyczyn. Można by pomyśleć, że solidarność jest bardzo obecna w życiu dzieci, jednak nie impregnuje ich stylu życia.
- Indywidualizm. Odzwierciedla się to u małych dzieci z powodu nadopiekuńczości rodziny. Dzisiaj rodzice chcą, aby ich dzieci cierpiały jak najmniej. W wyniku tego dzieci są przyzwyczajone do tego, że zawsze mają kogoś, kto się nimi opiekuje, nieustannie stają się protagonistami, więc nigdy nie przestają myśleć o innych.
- Przykład rodziców. Rodzina odgrywa bardzo ważną rolę w budowaniu solidarności w życiu każdego z ich dzieci. Podobnie jak we wszystkich aspektach edukacyjnych, przykład rodziców powinien być pierwszą wskazówką do wzięcia pod uwagę. Muszą dostrzec, że jesteśmy świadomi innych ludzi, że zależy nam na tym, jak inni są, że pytamy o innych, że staramy się pomóc, dzielić się naszym czasem, wysiłkiem, zasobami itp. To musi być częścią codziennej rodziny jako czegoś naturalnego i właściwego dla domu.
- Czas. Oznacza to również możliwość odłożenia naszych rzeczy na bok, aby poświęcić swój czas i wysiłek innym, nie mówiąc ciągle o tym, czym się martwisz, myśląc i czując, ale będąc w stanie prosić o innych, transmitować troska o innych i pomoc innym. Tego typu zachowanie nie musi być skierowane wyłącznie do osób, których nie znamy, ani do osób, które mogą wydawać się najbardziej potrzebującym, ale także do samej rodziny.
- Cnoty ściśle związane z solidarnością są hojność, odporność lub zdolność do przezwyciężenia okresów emocjonalnego bólu lub traumy, życzliwości, lojalności itp. Ale aby przekazywać cnoty, trzeba je mieć i żyć nimi, więc rola rodziców jest niezbędna do edukacji solidarności.
Małe dzieła solidarności, które mogą wykonywać dzieci
Ale jakie czynności może wykonywać dziecko tych czasów, aby przyswoić sobie i praktykować solidarność? Ponieważ mówimy o małych dzieciach, najlepiej zacząć od małych prac, które będą musiały przyswoić:
- Pozdrów innych.
- Zapytaj, jaki jest drugi i czy potrzebujesz pomocy.
- Podziel się tym, co mają z innymi dziećmi, kolegami z klasy, przyjaciółmi, krewnymi. * Nie tylko to, co im pozostało, ale wszystko, co mają, nawet to, co lubią najbardziej.
- Przyzwyczajeni do myślenia o tym, czego inni mogą potrzebować.
- Pomagaj innym jako akt hojności, nie spodziewając się niczego w zamian.
Wszystkie te rodzaje działań są łatwiejsze do promowania pracy w grupach. W przypadku rodzin z kilkorga rodzeństwa, można pomyśleć o działaniach rodzinnych mających na celu wzmocnienie solidarności, takich jak odwiedzanie chorych, chodzenie do kuchni zup, każdy z nich jest odpowiedzialny za pomaganie innym członkom rodziny (towarzyszyć mały brat do zajęć pozalekcyjnych *). W przypadku mniejszych rodzin, w których nie ma zbyt wielu członków, łatwiej będzie nauczyć się solidarności poprzez uczestnictwo w zajęciach poza środowiskiem akademickim: grupami społecznymi, klubami rekreacyjnymi, klubami sportowymi itp.
Obecnie zadaniem, które wiele rodzin opuszcza, jest nauczenie ich solidarności z własnymi rodzicami. Jesteśmy bardzo przyzwyczajeni do tego, że rodzice dają 100% swoim dzieciom.Jest to naprawdę pozytywne, ale niektóre dzieci dorastają myśląc, że tylko rodzice są tymi, którzy muszą być ich świadomi i nie rozwijają zdolności myślenia, że rodzice również potrzebują swoich dzieci.
Conchita Requero
Doradca: María Campo, Dyrektor Centros Educativos Kimba
