Idealny syn istnieje? Niebezpieczeństwo wielkich oczekiwań
Noworodek pojawia się jako obietnica pośród rodziny, Kiedy patrzymy na jego kołyskę, widzimy w tym dziecku szeroki horyzont możliwości. W rzeczywistości to dziecko może stać się wszystkim: intelektualistą, artystą, wynalazcą, wielkim biznesmenem ... Świadomie lub nieświadomie, tworzymy wiele złudzeń i chcielibyśmy, aby nasz syn był idealnym chłopcem lub dziewczyną i że na jego ścieżce powstaną sukcesy. Ale czy naprawdę możemy zrobić tyle iluzji?
Czasami rodzice mogą pokusić się o zbyt wiele oczekiwań w naszych dzieciach. Tworzymy własne różowe powieści, a czasem ta presja może przynieść efekt przeciwny do twojej osobowości. Poza tym idealny chłopak czy dziewczyna ... czy to istnieje? Nasz idealny syn będzie tym, który stanie się sobą; ani więcej, ani mniej.
W każdym razie dziecko musi w pewien sposób stać się "przedmiotem" złudzeń swoich rodziców: to daje mu poczucie bezpieczeństwa i pewności siebie; wie, że jest kochany i to go pobudza; wie, że sam się namawia, a to pomaga mu żądać. Ale jednocześnie, jako rodzice, powinno być dla nas jasne, że ich życie ma być przez nich przeżywane i że nadmierne iluzje mogą przerodzić się w dwa niebezpieczeństwa, inne, ale równie zgubne: rozczarowanie i presję.
Przerażające rozczarowanie rodziców: prawo ścieżki
Istnieje tak zwane prawo ścieżki. Te sny, które robimy z małym dzieckiem, tworzą szerokie ujście tego lejka, które zwęża się, gdy rośnie nasz syn lub córka. Wszystko zaczyna się, gdy obserwujemy drobne szczegóły, które nie pasują do naszego pomysłu.
Czasami nie chodzi o mniej lub bardziej jasne cechy, ale o agresywną, niekochaną postać itp. który płonie lub drażni tych, którzy go otaczają. I bez formułowania go mentalnie, bez wypowiadania go słowami, mamy intuicję, że nasz syn nie jest tak mądry, tak miły, tak miły lub tak silny, jak marzyliśmy. Wpadamy w przerażające objęcia rozczarowania i rozczarowania.
Prawo rozczarowania: niebezpieczeństwo wielkich oczekiwań
To prawo lejka może oznaczać prawo rozczarowania. A największą tragedią dla dziecka jest bycie wyrzutkiem iluzji. Istnieje rodzaj "prawa dziecka", aby mieć złudzenie dla niego, nawet jeśli nie wykazuje istotnych cech lub bardzo wyważonego charakteru. Mamy obowiązek i upoważnienie do przekazania iluzji. To pomaga dzieciom rozwijać się bardziej, niż decydować mentalnie lub marzyć o tym, jakie będą te dzieci.
Krótko mówiąc, problem polega nie na tworzeniu złudzeń, ale na tym, że są one przesadne, fałszywe lub mają swoje źródło z różnych przyczyn niż dobro naszego dziecka.
To, czym nie byliśmy: frustracja
Czasami możemy utrzymywać sekretny i wewnętrzny dialog z nami, zwracając się do "naszych" projektów dotyczących dzieci. I wiele razy brzmią jak projekty kompensacyjne. Niech będą mścicielami naszych historycznych frustracji"docierają tam, gdzie nie dotarłem", "robią to, czego nie mogliśmy", "nie przerywają tradycji rodzinnej". Pragnienie tego, co najlepsze dla dzieci, zwykle oznacza w praktyce, w tych przypadkach, pragnienie prestiżu, władzy i sukcesu. Czujemy się smutni lub zaniepokojeni, że nie są w stanie kontynuować rodzinnego poziomu społeczno-ekonomicznego.
Pewnego razu ojciec wyznał w momencie intymności rodziny: "Nie możesz sobie wyobrazić głębokiej irytacji, którą poczułem, gdy usłyszałem, jak ktoś mówi, że ich syn lub córka ma wspaniałe stopnie w wyższej karierze technicznej." To było jak ukłucie w sercu. Nie udało mi się mieć genialnego syna. " I może to stanowić problem, jeśli prowadzi nas do wywarcia presji na dzieci w określonym kierunku.
Pochwal się jako dzieci
Wpływ obecnej kultury (konkurencyjność, prestiż, władza ...) pozwala sądzić, że dziecko nie może być szczęśliwe, jeśli nie osiąga pewnych celów akademickich lub zawodowych; lub prowadzi do publicznego poznawania inteligentnych dzieci, jako zewnętrznych oznak szczęścia rodzinnego; lub prowadzi do ich wstydu, gdy zawodzą lub nie mają wielkich zalet ...
Wszystko to może prowadzić do fałszywych złudzeń, które, jeśli nie zostaną zauważone, wywołują irytację lub odrazę. Zaczynamy się denerwować, potajemnie formułujemy diagnozy (nie warto, ten facet jest bezużyteczny); potem chcemy wziąć rzeczy za ogromne, a co za tym idzie, przełamać dialog i zaufanie; i w końcu następuje rozczarowanie.
Marisol Nuevo Espín
