Idealni rodzice, czy istnieją dla nastolatków?
Większość nastolatków skarży się rodzicom na "większą wolność". Jednak dla większości rodziców akceptowanie autonomii i niezależności ich dzieci jest trudnym procesem zarządzania, więc bycie idealnym rodzicem dla nastolatków jest naprawdę skomplikowane.
Niektórzy rodzice dają nadmierną wolność w czasach, gdy dzieci nie są jeszcze gotowe. Przeciwnie, znajdujemy przerażających rodziców, którzy uniemożliwiają dzieciom branie odpowiedzialności lub podejmowanie własnych decyzji, odmawiając im możliwości dojrzewania i wzrastania jako osoba. Dlatego logicznie jest zapytać, czy idealni rodzice, czy istnieją dla nastolatków?
Ogólnie rzecz biorąc, powszechnie mówi się o trzech stylach rodzicielskich, autorytarnych, demokratycznych i permisywnych. Styl demokratyczny Jest to związane z wysokim poziomem samooceny, umiejętności społecznych, osiągnięć akademickich, niezależności i dojrzałości. Styl permisywny Jest to związane z wysokim poziomem samooceny i umiejętności społecznych, ale brak ograniczeń wiąże się z wyższymi wynikami niedojrzałości i zależności. Autorytarny styl wiązało się to z niższymi poziomami poczucia własnej wartości i pewności siebie, większymi obawami i niepewnością oraz wysokimi wynikami w zakresie posłuszeństwa i wyników w nauce.
Nastolatki preferują rodziców w stylu demokratycznym
W rezultacie wydaje się, że styl demokratyczny to ten, który najbardziej pozytywnie wpływa na młodzież, Zgodnie z tym modelem, chociaż wszyscy nastolatkowie będą próbować kwestionować normy, porównując je z innymi rodzinami, rodzice muszą sprawować władzę, aby dzieci zrozumiały, że w życiu istnieją ograniczenia i uczą się tolerować frustrację. Powinieneś także pomóc zrozumieć konsekwencje swoich zachowań. Na przykład, jeśli dziecko przybywa dwie godziny później niż planowany czas, a jego zachowanie nie ma konsekwencji, ojciec traci wiarygodność jako autorytet. Jednak podejmowane środki muszą być spójne. Jeśli ukarzesz swoje dziecko bez wyjazdu w sobotę z powodu nieudanego egzaminu, nie możesz przyjechać w sobotę i odebrać kary.
Jednak ograniczenia muszą iść w parze z komunikacją, ponieważ komunikacja i zaufanie umożliwiają negocjacje. Na przykład, jeśli dziecko prosi o powrót o godzinę później niż zwykle, ponieważ jest to impreza na koniec roku, a wszyscy znajomi wrócą później, możesz renegocjować czas dla konkretnych sytuacji, takich jak ta. Niestety nie ma przepisów na poprawę komunikacji z młodzieżą, ponieważ każde dziecko jest światem. Jednym ze sposobów, aby się zbliżyć, jest zainteresować się tym, co lubisz.
Demokratyczni rodzice i świadczenia dla ich dzieci
Ponadto demokratyczni rodzice Zachęcają dzieci do podejmowania decyzji i uczenia ich uczenia się na błędach. Jeśli będziemy ich chronić, nie pomożemy im stać się silniejszymi i bardziej dojrzałymi. Młodzież potrzebuje możliwości poznania różnych ról, wypróbowania nowych osobowości i eksperymentowania. Jednak bardzo ważne jest, aby decyzje te były kierowane i nadzorowane przez osobę dorosłą.
Zamiast wygłaszać kazania o tym, co musisz zrobić, a czego nie musisz robić, twoje dzieci będą Cię słuchać, jeśli poświęcisz czas na uważne słuchanie. Rozmowa nie jest tak ważna, jak słuchanie. Wiele razy rodzice chcą pomóc dzieciom, które im przeszkadzają, dając rozwiązania, zanim skończą mówić o problemie, kiedy prawdopodobnie chcą po prostu wysłuchać lub prowadzić.
Wreszcie, ponieważ dziecko wykazuje większą dojrzałość i odpowiedzialność, może otrzymać więcej swobody. Możesz zacząć od drobnych domowych obowiązków i stopniowo zmniejszać stopień kontroli.
Style edukacji rodziców
1. Styl autorytarny: charakterystyczne dla rodziców, którzy domagają się posłuszeństwa, ograniczają autonomię dziecka i starają się kontrolować zachowanie dzieci w sztywny sposób poprzez karę fizyczną, groźby słowne lub ciągłe zakazy.
2. Styl demokratyczny: wykorzystywane przez rodziców, którzy kierują działaniami dziecka w sposób racjonalny, ustalając jasne granice, które muszą być przestrzegane i pozwalające na rozumowanie i negocjacje.
3. Styl permisywny: używane przez rodziców, którzy próbują zachęcać syna do autonomii. Jednak unikają ustalania limitów lub nadzorowania zachowania dziecka.
Cristina Noriega García, Instytut Studiów Rodzinnych. Uniwersytet CEU San Pablo
