Style edukacyjne, jaki jest twój?
Sztuka wychowywania dzieci to trudne zadanie, ale jednocześnie piękne i pełne odszkodowań. Wszyscy rodzice starają się jak najlepiej, ale żeby być lepszymi rodzicami, dobrzy rodzice muszą być dobrze poinformowani i wkładać w to wiele wysiłku z naszej strony.
Teraz wiemy, że w naszym sposobie bycia i działania w edukacji dzieci wiele konsekwencji, które bezpośrednio wpływają na dzieci w ich zachowaniu i zachowaniu, w ich poczuciu własnej wartości, w ich relacjach z innymi, w ich zdolności do wysiłku i przezwyciężenie Jakim jesteś ojcem?
W jakim stylu identyfikujesz się, jeśli chodzi o edukację?
Ojciec Punitive. Czerwone światło drogowe
Są rodzicami dla tych, którzy wszystko jest "nie". Często tracą kontrolę, są agresywni, karzeją nadmiernie, zdewaluują dziecko, ponieważ wierzą, że nie mogą wybierać, myśleć lub zachowywać się dobrze i nigdy nie widzą pozytywów tego, co robi ich dziecko. To daje w rezultacie dzieci są bardzo urażone, emocjonalnie dotknięte. Kiedy są małe, dzieci są posłuszne i posłuszne, tłumią swoje impulsy i myśli, ale są agresywne wobec rodziców.
W Relacje społeczne są bardzo niespokojne, bardzo nieśmiali, mają wiele uczuć beznadziejności, to znaczy: "nie ma rozwiązania, jestem złym facetem filmu, co mam zamiar zrobić, jestem taki", zawsze myślą, że są winni, ponieważ w rzeczywistości obarczają ich winą cały czas wszystko Jeśli ktoś jest ciągle podnoszony, mówiąc mu "nie rób tego", kiedy jest nastolatkiem i wychodzi na świat, działa inaczej i tradycyjna dyscyplina zainspiruje bunt.
Niespójny OjciecŻółte światło drogowe
Żółta sygnalizacja świetlna wywołuje tyle problemów, co sygnalizacja świetlna na czerwono, ponieważ sygnalizacja świetlna na żółto oznacza, że nie wiem, czy jest "tak", czy nie wiem, czy jest "nie". Na przykład Juan gra w piłkę w salonie. "Juan, nie graj tam w piłkę, możesz coś złamać." Juan ciągle gra w piłkę w salonie. "Juan, nie mówiłem ci, że nie grasz w salonie?" Juan kontynuuje. "Juan, proszę, nie graj w pokoju." Juan kontynuuje. I w końcu Juan łamie wazon. Wtedy matka postanawia usunąć kosztowności z salonu, a następnego dnia Juan zagra z łatwością.
Są to rodzice, którzy pozwalają się kierować swoim stanem emocjonalnym. The niespójni rodzice są rodzicami o ambiwalentnych uczuciach, Kochają swoje dzieci, ale czasami chcą je zabić, nie mogą już ich znieść i nie mogą się doczekać weekendu w domu babci. Wzmacniaj i karaj to samo zachowanie w zależności od Twojego nastroju.
W tym przykładzie matka Juana nie jest jasna, czy gra w piłkę nożną w salonie domu jest dobra czy zła, a jeśli jest jasne, nie jest jasne, jak wyjaśnić to Juanowi. I w rezultacie znajdujemy dzieci, które nie uczą się dostosowanych zachowań, które nie wiedzą, jak rozwiązywać problemy, dlatego też nie nadają wagi poważnemu problemowi lub toną w szklance wody i problem wydaje się problemem; jest zahamowany i ambiwalentny, nie czuje się bezpiecznie, boi się, nie ma umiejętności społecznych, ponieważ nie wie, czego się spodziewać.
Ojciec pobłażliwy Zielone światło ruchu.
Sygnalizacja świetlna na zielono: "Rób, co chceszJestem zmęczony, jeśli nie chcesz jeść, nie jedz, jeśli nie chcesz się wykąpać, nie kąpać się, nie myć zębów, a kiedy zęby spadają, to twój problem, nie mój. "Kiedy pojawia się niewłaściwe zachowanie to wymaga limitu, limit nie nadchodzi, pojawia się zagrożenie.
Jeśli ktoś słownie grozi, że zrobi coś, czego nie dopełni, to w rzeczywistości dziecko uczy się przesłania: "Mówię, ale nie działam". Wreszcie, mamy dziecko absolutnie tyrana domu; zdecydować, co zrobić, jak to zrobić i kiedy to zrobić. Wtedy rodzice są ich niewolnikami. Są nierozważni i samolubni, a oni są powodami, nie współpracują, są antyspołeczni.
To często pojawia się w związku z tym samym dyskursem: "Co się dzieje, to to, że mogę dać mu to, czego chce, a ja nie miałem tego wszystkiego, a teraz, kiedy mogę i dobrze sobie radzę, chcę wydać to na mojego syna, a jeśli on lubi inny gra, nic nie kosztuję i kupuję. " Jednak dobrze jest dziecku nauczyć się oczekiwać spełnienia, ponieważ życie jest tym; musi nauczyć się czekać. Za każdym razem, gdy przez pomijanie nie wprowadzamy limitu, cofamy się o krok.
Ignacio Iturbe
