Płacz za wszystkim, naucz go pokonywać małe trudności

Od momentu narodzin mamy możliwość rozwinięcia wspaniałej i bardzo użytecznej zdolności: przezwyciężenia. Jednakże, gdy frustracja pojawia się w obliczu trudności, dzieci reagują płaczem. Kiedy zdarza się to bardzo często, wydaje nam się, że dziecko płacze za wszystkim. Czas nauczyć go pokonywania drobnych trudności.

Co robisz, gdy stracisz piłkę?

Codzienna sytuacja ma miejsce, gdy dziecko bawi się piłką, która ześlizguje się pod krzesło, tak że nie ma go w zasięgu ręki; Możesz to zobaczyć, ale nie wiesz, jak do niego dotrzeć. Reakcje będą kilku rodzajów: niektóre dzieci będą próbowały dostać się pod opiekę, dopóki nie sprawdzą same siebie, że nie będą w stanie tego osiągnąć, a następnie zdecydują w locie "plan B"; inni, zdecydują się zmienić grę, nie zawracając sobie głowy szukaniem jej; niektórzy zaczną płakać natychmiast, z powodu utraty piłki. To grupa "płaczących", dla których płacz stanowi natychmiastową odpowiedź na każdą sytuację. Gdy będą rosnąć, będą płakać coraz intensywniej, a częstotliwość wzrośnie.

Reakcje rodziców, gdy ich dzieci płaczą

Przed obrazem twojego syna płaczącego bezradnie, ponieważ nie może wziąć swojej piłki lub ciężarówki z dziury, gdzie ją ma: jaka masz odpowiedź? Jaka jest pierwsza rzecz, która ci się pojawia? Czy zostawisz go płaczącego? łatwo jest ci wyjąć zabawkę z dziury?

Normalną rzeczą jest wyciągnięcie go i oddanie małemu, który będzie bardzo szczęśliwy, a także poczuć, że mu pomogłeś. Ale co twoje dziecko nauczyło się z trudności, jeśli usunęliśmy go z drogi? Gdzie jest nauka? Szybko skojarzysz to przed sobą, po prostu musisz płakać, przyjdzie dorosły i rozwiąże to. W ten sposób będzie rozwijał sztukę płaczu stale przy najmniejszych trudnościach.

Rozwiń swój instynkt samodoskonalenia

Na przykład, gdy dziecko w wieku około dwóch lat umieszcza element w domu, a następnie nie może go wyjąć, normalne jest podawanie go. Musimy jednak skorzystać, aby ustalić, jak to robimy: bardzo powoli, upewniając się, że on to przestrzega, wyjaśniając to słownie i zachęcając go później, by robił to sam, dopóki się nie dowie. Musimy pogratulować mu wylewnie, jeśli mu się uda.

W tym wieku uwielbiają naśladować i bardzo się cieszą, gdy udaje im się robić rzeczy dla siebie.

Jeśli nie wyrażasz zainteresowania, możemy spróbować zostawić ten element w środku: wyjaśnimy, jak to zrobić, zachęcamy do wypróbowania go i jeśli to konieczne, towarzyszymy twoją ręką. Jeśli patrzysz na nas, czekając, aż to zrobimy, wygodnie jest zostawić kawałek w środku. Osiągniesz własne wnioski. Aby dziecko mogło odbyć staż, musi zrobić to sam i nie będzie istniało, jeśli dasz mu kawałek. Ciągłe przezwyciężanie drobnych trudności jest początkiem drogi do autonomii.

Powtarzanie jest podstawą autonomii dla dzieci

Aby dzieci mogły osiągnąć autonomię, muszą mieć możliwość praktykowania wiele razy, aż do momentu, w którym będą miały rację. Żadne dziecko nie wkłada skarpetek po raz pierwszy.

Autonomia wymaga czasu, cierpliwości i poświęcenia ze strony rodziców. Zachęcając ich do robienia rzeczy dla siebie samych, z dużym naciskiem, dzieci często przestają prosić o zrobienie, a kiedy są w stanie zrobić to sam, przestają płakać tak często.

Bycie autonomicznym sprawia, że czują się silniejsi i bardziej zdolni, ich poczucie własnej wartości rośnie i nie będą chcieli płakać z powodu wszystkiego.

Strach przed wszystkim, wołaniem o wszystko

Czasami, pomimo podania możliwość zrobienia rzeczy dla siebiechłopak zamyka się w zespole, płacze, nie wykazuje żadnej inicjatywy, by rozwiązać to, co dzieje się z nim, a powyżej nie słucha naszych wyjaśnień.

Rzeczywiście, są dzieci, które bardzo boją się jakiejkolwiek sytuacji motorycznej w ich wieku, takich jak mały skok, huśtawka, wspinaczka po schodach itp. Żądają, abyś dał im rękę na wszystko, a mimo to rozpaczliwie płaczą, aby uniknąć tej sytuacji.

Zazwyczaj są to dzieci otoczone przez bardzo opiekuńczych dorosłych, którzy nie pozwolili im stawić czoła niewielkiemu ryzyku i dorastali bez możliwości udowodnienia sobie, że są zdolni.

Tak więc, krok po kroku, trudności, które napotykają, są większe i coraz mniej zasobów. Jednocześnie zaczynają porównywać się z innymi dziećmi, które je krytykują, ponieważ boją się, a sytuacja się pogarsza.

Aby ci pomóc, musimy przekazać ślepe zaufanie do twoich umiejętności, ponieważ dla dziecka ważne jest spojrzenie, głos i postawa rodziców przed wyzwaniami, przed którymi stoją.

Pomysły, aby nie płakać za wszystko

1. Prześlij zaufanie

Naprawdę, najtrudniejszą rzeczą jest przekazanie dziecku wiary, która jest mu niezbędna, aby uwierzył w siebie, od bardzo małych.Dziecko nie płacze, by drażnić, płacze jak obrona przed sytuacją, która przepełnia się łatwo, jak my to widzimy. Musisz mu przekazać z uczuciem, że ufasz, że przezwycięży strach przed konkretnymi rzeczami. Nie chodzi o to, żeby się nie bać, chodzi o pokonanie go, żeby nie być tak miękkim.

Wyjaśnij, że ufasz temu krok po kroku będzie mógł robić różne rzeczy teraz go przestraszyć Poszukaj sytuacji do ćwiczenia, spokojnie i z usposobieniem, aby zachęcić, a nie cenzurować. Bardzo przydatne może być zapisywanie swoich osiągnięć na tablicy lub w notesie, nigdy niepowodzeń. Chodzi o to, czy możesz pokonać siebie.

Na przykład, jeśli gramy celowanie, będziemy rejestrować czasy, w których trafi w cel; z praktyką będzie coraz więcej celów i to jest to, co musi żyć w sytości, aby zobaczyć, że udaje mu się prześcignąć.

Kiedy mają negatywne doświadczenia w tej samej sytuacji bardzo trudno jest z radością się z tym zmierzyć, wręcz przeciwnie, za każdym razem będzie to bardziej pesymistyczne, a myśl przepowiada najgorsze.

2. Naucz Cię myśleć pozytywnie

Wśród celów edukacji twojego dziecka powinieneś nauczyć je myśleć pozytywnie, widzieć każdą nową sytuację jako wielką szansę, a nie mękę.
Dzieci są bardzo wrażliwe na to, co myślą o nich rodzice, zdają sobie sprawę z tego, co naprawdę myślisz.

Aby pomóc Ci przezwyciężyć sytuacje, które blokują Cię łatwiej i przestać płakać, będzie znacznie łatwiej, jeśli uwierzysz, że naprawdę możesz to osiągnąć.

Dziecko powoli opuszcza swoje magiczne myślenie i potrzebuje myśli, że tworzy o sobie, by być pozytywnym. Myśl wyćwiczona w tym wieku może czynić cuda.

Jeśli widzimy sytuacje, które zawsze go przerażały nie jako smoki, które go pożrą, ale jako magiczne sytuacje, w których wszystko jest możliwe, jego postawa jest zupełnie inna.

Aby to osiągnąć, warto opowiadać historie o postaciach, które mają cechy podobne do twoich. Postacie, które są również płaczące i mają piękne rzeczy, aby mogły zidentyfikować i zobaczyć, że mają możliwości.

Te historie muszą być wiarygodne, to znaczy, czasem coś nie idzie dobrze, ale czasami tak się dzieje. Daj jasno do zrozumienia, że musisz ćwiczyć, aby coś zdobyć, ale jest to możliwe.

Rosa Mª Palacios. Metoda pedagogiczna Lenoarmiego