Pojednanie, 5 pomysłów dla pracujących matek i ojców
Pojednanie nas wszystkich martwi. Jest to temat, o którym ciągle się mówi w różnych przestrzeniach, szczególnie tych związanych z macierzyństwem i wychowywaniem małych dzieci. Online i w parku szczególnie, ale idzie dalej. Gdzie jest ta mentalna stabilność, jeśli nasze miejsca pracy nie pozwalają nam nawet na opiekę nad dziećmi? Na pewno wypoczynek jest zredukowany do zera. A to nie jest zdrowe.
Aby się z tym pogodzić, możemy wychować dzieci w tym samym czasie, w którym wykonujemy pracę, ale mamy też czas do życia, nie tylko pracując, żyjąc z naszą rodziną, jeśli ją mamy, czy "po prostu" wychodzimy na spacer, chodzimy do kina lub widzimy Telewizor na kanapie. Wydaje się, że wszystkie te rzeczy związane z wypoczynkiem nie mają znaczenia, jeśli nie mamy rodziny. Ale mają duże znaczenie, ponieważ duża część naszej mentalnej stabilności zależy od nich.
Wielu pracodawców narzuca własne środki, takie jak nie zatrudnianie kobiet w wieku rozrodczym. Nie zatrudniają starszych, bo są za starzy. Co oznacza nie zatrudnianie kobiet bez więcej i posiadanie przytłaczającego męskiego personelu.
Pojednanie nie dotyczy wyłącznie matek wychowujących dzieci w wieku poniżej 12 lat. Wszyscy mężczyźni i kobiety muszą stale godzić pracę z życiem, ponieważ nie wolno nam zapominać, że każdy pracownik jest także osobą. Spośród tych, którzy mają chorych rodziców, którzy sami mogą zachorować lub mają problem administracyjny, który zmusi ich do nie chodzenia do pracy kilka poranków.
Pomysły na pogodzenie pracy i życia rodzinnego
Pojednanie pracy i życia rodzinnego powinno być rzeczywistością z czystej logiki. Czego nie rozumiemy, nie jest. W sieci jest wiele propozycji, aby warunki pracy były zgodne z życiem, oto kilka:
- Zracjonalizuj harmonogramy: Nie ma sensu mieć dwóch godzin, czasem więcej niż jedzenia. Nie ma znaczenia, czy pod biurem znajduje się wspaniała siłownia, która oferuje zniżki dla pracowników. W rzeczywistości jedzenie trwa mniej niż pół godziny. Skrócenie tego posiłku oznaczałoby opuszczenie go wcześniej.
- Wcześniejsze wejście. Gdyby każda firma mogła ocenić, jaki jest ich najlepszy harmonogram, idealnym rozwiązaniem byłoby przystosowanie się. Jeśli współpracujemy z krajami Europy Środkowej, prawdopodobnie najbardziej odpowiedni czas pracy wynosi od 7:30 do 16:00, z jedną godziną jedzenia. Gdyby harmonogramy firmy nie były tak sztywne (od 9 do 19), nadmierny ruch w godzinach szczytu zostałby złagodzony, a wydajność zoptymalizowana. W każdym razie nie wszystkie firmy współpracują z innymi krajami. Wielu robi to tylko na poziomie krajowym. Zmiana harmonogramu byłaby tak prosta, jak zmiana czasu.
- Nie pracuj w nadgodzinach, a jeszcze mniej nie uzasadniaj. Pożegnanie z kulturą ogrzewania fotela. W innych krajach jest on mile widziany i nie brak mu powodu: pracownik, który nie wykonuje swojej pracy w godzinach pracy, ma jeden z tych problemów; lub nie wie, jak zarządzać swoim czasem lub jego szef przypisał mu niewystarczające obciążenie pracą. Wniosek: dodatkowe godziny oznaczają, że ktoś źle wykonuje swoją pracę.
- Elastyczność harmonogramu, zakładając, że każdy odpowiedzialny dorosły powinien pracować godzinami, które pojawiają się w jego umowie. Bez względu na to, czy wchodzisz o godzinie 8, czy o godzinie 9:30. Jeśli czas odjazdu jest związany z czasem wejścia, firma nie traci, a pracownik również nie. W tym momencie wielu pomyśli, że "wielu towarzyszy" uciekłoby z pracy. Naprawdę? Wiele? Z pewnością nie są większością, ale tylko nieliczni, którzy suwerennie nazywają uwagę. Większość pracowników jest odpowiedzialnych, którzy chcą robić dobrze.
- Telepraca. Przyszła wspaniała koncepcja. Nie wszystko można zrobić z domu i trudniej kontrolować. To prawda, ale wiele rzeczy można zrobić z domu i dobrze, że tak jest. Wiele firm udowodniło, że pracownicy, którzy mają ten zakład, są bardziej zaangażowani w firmę i są bardziej produktywni.
Z pewnością istnieje wiele sposobów zachęcania firm do podejmowania tych lub podobnych działań. Czy to nie prawda, że zimne odczyty nie wydają się tak dziwaczne?
Diana Martín
